روایات بکر بن محمد و مسئلۀ تعارض در باب سیزدهم رجال شیخ طوسی
author
Abstract:
Some individuals mentioned in thirteenth section of Tusi’s Al-Rijal. In the thirteenth section of his work, Al-Rijal , under the title of “man lam yarwi ‘anhum’ ” (Those who didn’t qoute from Imams), Tusi has quoted from many individuals who apparently didn’t declare traditions from Shiite Imams. This is while some of their traditions in the Shiite Hadith collections are directly recited from Imams. Although they have been considered to be Imam’s narrators, they are stated under the section of “man lam yarwi ‘anhum”. This problem which seems to result in a contrast and contradiction in Tusi’s method has been analyzed in this article. Through a comprehensive investigation of one of these narrators, Bakr Ibn Muhammad Al-Azdi, and a preview of other eleven narrators in the thirteenth section, the present study clarifies that Tusi‘s categorization of Imam’s companions under different headings of Al-Rijal is not an indication of his inadvertence and forgetfulness. The article shows that this taxonomy is due to a kind of covert and indirect disparagement of narrators. This conclusion emerges from analysis of the aforementioned traditions in respect with their text and validity along with their narrators’ personality. Tusi’s innuendos in the thirteenth section shall be better understood when their traditions, and their situations while narrating, and their method for citing Hadith are closely examined. For example, Tusi has brought these pharases: “rawa ‘an fulanin” or “rawa ‘anhu fulanun” (he quoted from someone or someone quoted from him). These show that there is some sabotage, shakiness or mixing in the path of the chain of narrator’s traditions or the narrator is weak and Tusi has indirectly criticized him or his narrations through mentioning his name in this section in order to note slackness in their traditions. Tusi has mentioned that the path of narrations in some cases has been disconnected. His blame may be rejected when referring to Najāshi’s version which confirmed that the chain of narrators is complete. This seem to be an indication of the fact that Tusi have not utilized the complete document.
similar resources
نقش اسماء متشابه در تعارض دیدگاه نجاشی و شیخ طوسی پیرامون سالم بن مکرم
ابوخدیجه سالم بن مکرم که به ابوسلمه نیز مکنی است، از جمله راویانی است که وثاقت او محل تضارب آرای رجالیان بوده است. وجود روایات فقهی مهمی که در صورت وثاقت سالم بن مکرم، به صحت متصف میشوند و نیز نامهای مشابهی که گاه خلط آنها با سالم بن مکرم، موجب تضعیف برخی اسناد و حتی تضعیف خود سالم شده، اهمیت بررسی بیشتر وضعیت رجالی این راوی را آشکار میسازد. این پژوهش، با توجه به دادههای رجالی و مداقه در سن...
full textپژوهشی در رویکرد شیخ کلینی نسبت به روایات محمد بن ابی عمیر
کشی در رجال خود ضمن ذکر اصحاب امام ششم تا امام هشتم(ع) تعبیری درباره سه گروه از یاران این امامان دارد که متأخران با توجه به آن، کسانی را به عنوان اصحاب اجماع نامبردار ساختهاند. نام محمدبن ابی عمیر در گروه سوم آمده است. او از یاران برجسته و خوشنام امام کاظم، امام رضا و امام جوادو راوی و مصنف بخش مهمی از روایات امامیه است که نامش علاوه بر اصحاب اجماع در میان مشایخ ثقات نیز به چشم میخورد. دانشور...
full textنقش اسماء متشابه در تعارض دیدگاه نجاشی و شیخ طوسی پیرامون سالم بن مکرم
ابوخدیجه سالم بن مکرم که به ابوسلمه نیز مکنی است، از جمله راویانی است که وثاقت او محل تضارب آرای رجالیان بوده است. وجود روایات فقهی مهمی که در صورت وثاقت سالم بن مکرم، به صحت متصف می شوند و نیز نام های مشابهی که گاه خلط آنها با سالم بن مکرم، موجب تضعیف برخی اسناد و حتی تضعیف خود سالم شده، اهمیت بررسی بیشتر وضعیت رجالی این راوی را آشکار می سازد. این پژوهش، با توجه به داده های رجالی و مداقه در سن...
full textنحوۀ استفادۀ شیخ طوسی از روایات در تفسیر التبیان
نخستین گامهای مفسران در تدوین تفاسیر، جمع آوری روایاتی بود که به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم به تفسیر آیات میپرداخت، روایاتی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و یا ائمه (علیهم السلام) که در تفسیر آیات به آن استناد میشد، این روش در عصر حضور و پس از آن نیز روش معمول برای تفسیر قرآن کریم بود تا اوایل قرن چهارم هجری که جهان اسلام با تحول دانش تفسیر مواجه شد و با رشد عقل گرایی به ویژه در مدرسه...
full textفرضیهای دربارۀ حمل روایات بر تقیه از منظر شیخ طوسی
از روشهای متداول فقهای شیعه هنگام مواجهه با روایات متعارض، حمل روایات بر تقیه بوده است؛ امّا ضوابط این حمل، در دورههای مختلف، تغییرات مهمی کرده است. از جمله مهمترین دورهها، دورۀ شیخ طوسی در قرن پنجم است که برای نخستین بار انبوهی از روایات، بر تقیه حمل شدند. این پژوهش به بررسی نسبت این دوره با دورۀ فقهای متقدم قبل از قرن پنجم میپردازد و در صدد کشف علت اصلی تفاوت میان این دو دوره و چرایی پیش...
full textلغزش کتاب معرفه الحدیث در باب روایات فضل بن شاذان
در تألیفات شیخ صدوق (م381 ق) به ویژه من لایحضره الفقیه، علل الشرایع و عیون اخبار الرضا (ع) به نقل های متعدد " فضل بن شاذان نیشابوری" (م260ق) از امام رضا (ع) بر میخوریم. در سده های گذشته، همه پژوهش گران علوم اسلامی به ویژه فقیهان، با اقبال گسترده و دل مشغولی وافر، به آن اخبار استدلال و در بسیاری مسائل فقهی دستمایه خویش قرار داده اند . حدود 350 موضع از موسوعه وسائل الشیعه که از منابع پایه ای است...
full textMy Resources
Journal title
volume 0 issue 9
pages 147- 172
publication date 2013-04
By following a journal you will be notified via email when a new issue of this journal is published.
No Keywords
Hosted on Doprax cloud platform doprax.com
copyright © 2015-2023